Τρεις βασικές ιδιότητες έχει το φυσικό φως. Φωτίζει, ζεσταίνει, απολυμαίνει. Το ίδιο ακριβώς κάνει κι ένας πραγματικός μαθητής του Χριστού.

Πρώτα – πρώτα φωτίζει με την αρετή του. Με την ηθική του ακεραιτότητα. Με την ακτινοβολία της προσωπικότητάς του. Με την πνευματική του ολοκλήρωση. Είναι ένα φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση. Γιατί αντιγράφει, όσο δυνατό στ’ ανθρώπινα δεδομένα, τη ζωή του Ιησού.

Σ’ ένα κόσμο όπου κυβερνά το συμφέρον και ο ατομισμός, όπου το κακό δεσπόζει και η ηθική αποχαλίνωση δείχνει να φέρνει την καταστροφή, σ’ ένα κόσμο με την αμαρτία διάχυτη παντού, η αρετή του Χριστιανού είναι εξαιρετικά απαραίτητη. Το φως της αφυπνιστικό. Δείχνει πως υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι. Κόσμοι μεγαλόπρεποι. Ζωή ανώτερη. Ποια θα ήταν η όψη της κοινωνίας μας, αν έλειπαν τα τόσα αναστήματα, που φωτίζουν και λάμπουν με την αρετή τους, διαλύοντας τα γύρω τους σκοτάδια;

Ύστερα ο πραγματικός Χριστιανός ζεσταίνει με την αγάπη του. Μια αγάπη που προσφέρεται απλόχερα σε όλους. Γνωστούς και αγνώστους. Φίλους και εχθρούς. Στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου, ο Χριστιανός βλέπει ένα δικό του αδελφό. Πονά και χαίρεται μαζί του. Θυσιάζεται. Η μεγαλύτερή του ευχαρίστηση είναι να δαπανάται για τους άλλους. Η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο είναι πραγματική κόλαση γι’ αυτόν. Έλεγε κάποιος: «Η κόλαση είναι το να μην αγαπάς πια». Η φλόγα της αγάπης λιώνει τους πάγους και του πλέον σκληρόκαρδου. Γι’ αυτό έγραφε ο φιλόσοφος Φρανσουά Μωριάκ: «Δεν υπάρχει πόρτα κλειστή που να μην μπορεί να την ανοίξει η αγάπη».

Η ζεστασιά της αγάπης είναι εκείνη που έλιωσε τους πάγους της δουλείας, της καταφρονεμένης ζωής της γυναίκας και του ανήμπορου παιδιού. Που έστησε γηροκομεία, ορφανοτροφεία και μυριάδες ιδρύματα ανά τους αιώνες. Άραγε που θα βρισκόταν η ανθρωπότητα χωρίς αυτήν; Το ερώτημα, ναι, τέθηκε πολλές φορές. Ο φθόνος και το μίσος, ο κατατρεγμός και η εκμετάλλευση, η εγκατάλειψη και η περιφρόνηση στον αδύνατο, αναλογιστήκατε που θα μπορούσαν να οδηγήσουν.

Τέλος, ο γνήσιος Χριστιανός απολυμαίνει με το παράδειγμά του. Με την παρουσία του. Με τη δράση του την ίδια. Μπροστά στον ήλιο, αλλά και τη θερμότητα της φωτιάς, καθαρίζονται τα πάντα. Μέχρι κι αυτός ο χρυσός λάμπει περισσότερο. Το ίδιο και με τη θερμότητα της καρδιάς του Χριστιανού. «Αρκεί εις άνθρωπος, ζηλώ πυρούμενος ολόκληρον διορθώσαι δήμον», τονίζει ο Ιω. Χρυσόστομος. Η ζωή και η δράση ενός ιεραποστόλου, μα κι ενός πατέρα ή μάνας., ενός τέτοιου δασκάλου, ενός μαθητή κι ενός νέου στους συμμαθητές και φίλους του, ενός κληρικού στην ενορία του, πόσο δεν έχουν να διηγηθούν!

Ο Γκαίτε, πριν πεθάνει, άνοιξε για τελευταία φορά τα μάτια του και φώναξε: «Φως, περισσότερο φως». Το ίδιο ακούμε συχνά από λαϊκό τραγούδι. Στ’ αλήθεια, είναι κραυγή της εποχής μας τούτης. Προβάλλει από κάθε σημείο του πλανήτη. μέσα απ’ το είναι του κάθε ανθρώπου.

Ο Χριστός απαντά σε τούτη την αγωνιώδη έκκληση, με το «Υμείς (σεις) έστε το φως του κόσμου». Και ιδιαίτερα εμείς τα Χριστιανικά νιάτα, που έχουμε τη δύναμη, το κουράγιο, την προοπτική. Που δεν μπορεί να μας έχει ισοπεδώσει η αμαρτία όπως τους μεγάλους. Ναι, να φωτίσουμε με την αρετή μας. Να ζεστάνουμε με την αγάπη μας. Να εξυγιάνουμε με τη δράση και την πνευματική μας επιρροή την κοινωνία. Είναι μεγάλη για μας η τιμή, η ωφέλεια, η ευθύνη.

Ας γίνουμε πιο φωτεινοί λοιπόν… Όλο πιο φωτεινοί… Να ένα μεγάλο όραμα για τη νέα γενιά ...

Κ. Γ. Π.

[Απ’ το περιοδικό «ΤΑ ΚΡΙΝΑ»]